Gedichten in het zand
Sinds oktober 2003 rijdt de Vliehors Expres met zeer speciale banden. Wanneer er over het zand wordt gereden verschijnt er een gedicht in het zand.
In de zomer van 2003 ontstond het idee om in de achterbanden een gedicht uit te snijden.
Er werd een dichtwedstrijd georganiseerd. Uit de vele reacties werd het gedicht van Albertien Klunder uitgekozen als winnaar.
Sinds oktober 2004 drukken we met enige regelmaat een nieuw gedicht in het strand.
De gedichten tot nu toe waar we mee over het strand hebben/of nog steeds rijden.
Wat de diepste indruk maakt werd door water aangeraakt. Door geen mens gestoord neemt de zee het laatste woord.
Breng gedachten vol verlangen naar het lege stille strand. Schrijf ze duizend stille malen tussen duizend korrels zand.
Ik kan je wilde ziel niet vangen zilte druppels vluchten uit mijn hand. Mijn eiland van verlangen, zacht streel ik je witte zand.
Volg nu voor heel even de woorden langs de waterlijn. Laat hier je grootste zorgen slechts natte voeten zijn.
Lippen branden van verlangen naar het zilte van de jouwe. De wind maakt ruimte en in vrijheid kan ik van je houden
wat ik zocht vloeit hier langs je voeten stroomt door je hand. Raakt aan je wang en veroverd voor altijd je hart.
Een zin nat van herinnering aan overvloed. Zomaar een zee gevuld met golven zonnegloed.
Heen en weer rollen de golven, spel van natte zoen. Brekend schuim fluistert bevlogen, leef nu want nu is toen.
Overspoeld door gedachten, smachtend naar dit moment. Een zee van ruimte, hier ben ik in me element.
Leef op het ritme van de zee zonder het tikken van de tijd.